Ráchase a lei do silencio

Hai asuntos que por moito que se queiran tapar resulta imposible. Hai tanta merda acumulada debaixo das alfombras, que asoma polas beiras e déixanos coa cara colorada. E abofé que non fomos nós os que contribuimos a esta noxenta táctica de agochamento, pero non por iso deixamos de sentir vergoña en tanto que carballeses.

Por fin despois de tantos meses parece que a indignación pola delincuencia en Carballo traspasa os límites do silencio: nas últimas semanas as oleadas de roubos no noso concello chegaron a tales extremos que moitos comerciantes manteñen as portas pechadas e só abren a clientes coñecidos ou que non lles merezan desconfianza. O clamor nas rúas é tan enxordecedor que mesmo a prensa local publicaba mapas dos últimos delitos. ¿Chicago anos 30? ¿Chile durante o terremoto? ¿Venezuela actual? Non, Carballo 2010. Así de triste, así de dramático, así de real. Unha cidade con este paro e con esta inseguridade ten moi complicado sair adiante.

E agora que por fin vemos o que hai tanto tempo tiñamos diante dos fuciños, podemos facer dúas cousas. A primeira, a que se fixo ata o de agora, convocar unha reunión desa famosa “xunta de seguridade”, e dous meses despois dicir que todo está ben e a delincuencia de Carballo non para de baixar. A segunda, convocar esa xunta pero para tomar medidas. Unhas medidas que se chaman po-li-cí-a. E aos cidadáns énos igual que sexa locais, nacionais, gardas civís, ou militares profesionais. Pero queremos axentes da orde e querémolos xa. E tampouco estaría mal que as nosas autoridades (comezando por un señor alcalde experto en desaparecer cando chove) nos desen explicacións daquel novo cuartel da Guardia Civil que disque se ía construir hai xa varios anos na zona da Ponte da Pedra, ou daquela comisaría de Policía Nacional que levamos 20 anos reclamando. Porque calar e mirar para outro lado xa non cola. Porque de tanto mirar para outro lado, estannos mallando a labazadas.