El Artai está enladrillado, ¿quién lo desenladrillará?

Por fin repuestos del habitual agotamiento festivo del San Xoán, y para sacarnos de la falta de actualidad local, el domingo caía la noticia bomba de este mes de junio. El Tribunal Supremo ratificaba una sentencia del Tribunal Superior de Xustiza de Galicia que obliga a derribar el edificio del colegio Artai, situado en la salida de la carretera de Razo. Al parecer, la autorización de obra otorgada en su día por el Concello de Carballo tras el informe favorable de Urbanismo de la Xunta no se ajusta a derecho por ubicarse en terrenos rústicos, y ahora toca proceder a la demolición para devolver las cosas a su estado anterior.

Las interpretaciones políticas no se han hecho esperar. El por entonces alcalde Manuel Varela Rey defiende la actuación de su gobierno porque el permiso de obra contaba con todos los informes técnicos favorables tanto del personal municipal como del autonómico, precisamente el organismo encargado de permitir la construcción en un terreno rústico. Por su parte el actual alcalde, Evencio Ferrero, se ha mostrado prudente y preocupado, pues ahora a él toca cargar con un sonoro “marrón”, toda vez que el Artai lleva años funcionando y es un centro educativo fundamental para Carballo.

Pero las suspicacias en este asunto van aún más allá, puesto que uno de los propietarios del colegio es la esposa de ex-regidor Varela, aspecto que en su día fue criticado en un primer momento por el BNG. Y sin embargo, como la vida tiene muchos y sorprendentes giros, también se da la circunstancia de que en el mismo centro participan personas próximas a la órbita nacionalista, aspecto que posiblemente hizo a los de Ferrero reconsiderar y moderar su postura más tarde. Así pues, así están las cosas, con un colegio enladrillado que un orden judicial ordena desenladrillar y un grave problema encima de la mesa para todos los actores de la función: el anterior gobierno popular ve comprometida una polémica autorización suya; el actual gobierno se ve en la tesitura de derribar un colegio; la justicia tiene que velar por el cumplimiento sus sentencias; los propietarios ven amenazada una importante inversión; y muchos padres temen por el futuro académico de sus hijos en una ciudad que ya viene padeciendo en los últimos años la carencia de plazas escolares. ¿Qué sucederá ahora? Y a mayores de todo esto, una pregunta en el aire: ¿se sancionará a aquellos que en su día informaron favorablemente y permitieron así todo este gran lío?

Seguir lendo...

Dios salve a la reina

Sen dúbida, o mellor deste San Xoán 2009.

Seguir lendo...

Vídeos do San Xoán

Nesta etapa de carencia de novidades e hastío informativo, combatimos a calor e a tormenta con estes primeiros vídeos das festas deste ano, e cunha recomendación para o ano que ven: xa metidos no empeño de facer unhas festas alternativa e diferentes, atopamos a mellor actuación estelar. É da casa, non ha cobrar moito, é único e espectacular: ¡Maradona ó palco principal da praza!

Seguir lendo...

Rockin’ Praza 2009

Primeiros vídeos dos concertos de rock destas festas:

Seguir lendo...

Carballo bilingüe

¿Algunha vez virades a Evencio falando en castelán? Xa o dí no vídeo: “en Uruguay 1500 carballeses censados que votan, y en Carballo 500 uruguayos viviendo.”

Seguir lendo...

Ellos eligen por nosotros

Querido Carballo Digital:

Junto con la famosa encuesta sobre la preferencia idiomática parece ser que no se debía de hacer ninguna manifestación por parte de los centros educativos, o de alguno de sus miembros, ni a favor ni en contra.

Por supuesto que dichas manifestaciones se han hecho, y de forma general, cómo no, por parte del gallinero nacionalista, que es donde se ubican las sociedades y asociaciones que más chupan del asunto lingüístico. La Mesa pola Normalización Lingüística es su buque insignia. Luego hay más, mayoría nacionalistas y parte progretas, con la mano extendida a ver qué cae del presupuesto. Y cae mucho, créanme.

Estas organizaciones, normalmente dirigidas y organizadas por catetos institucionales, velan por que la ciudadanía cumpla con la cuota idiomática que según ellos corresponde a una nazón chamada Galiza.

Eligen por nosotros. La libertad que la Constitución nos da para poder elegir la forma de expresarnos en una gran nación que se llama España (cada vez más débil gracias a la carcoma nacionalista y a la progresía, ignorante de su propia entidad, que los avala) nos la quieren quitar estos reyezuelos mequetrefes.

Pues resulta que con la encuesta idiomática (maldita la falta que hace que me encuesten, denme libertad de elegir y punto pelota) me llega a casa de la inocente mano de mi vástago, un tríptico en el que me aleccionan y aconsejan qué orientación tomar en la cumplimentación de la encuesta.

Primero me explican la necesidad de que el gallego se aprenda en la escuela (correcto) y de que los alumnos aprendan las dos lenguas en el entorno educativo. Esto ya es mentirita cochina. Actualmente está en vigencia la mal llamada Ley del Cincuenta por Ciento, que en resumen dice que al menos el cincuenta por ciento de las asignaturas se impartirán en gallego, fijando el castellano sólo en la lengua castellana. Consecuencia: se imparten en gallego todas las asignaturas menos la lengua castellana, que en muchos casos se da de “aquella manera”.

A veces, en algunas circunstancias, por algún albur, debido a alguna casualidad, de chiripa, por despiste, el profesor de gimnasia o el de trabajos manuales, o el de religión, ignorantes pobres de la lengua de la nazón, imparten sus enseñanzas en la miserable lengua cervantina. Qué agravio.

Continúa el tríptico con tres maravillosas novedades, al menos para mí:

1ª O alumnado galego ten mellor dominio do castelán que a media española.

Esta afirmación la podemos comprobar en cualquier momento. Nuestros adolescentes tienen una mayor fluidez hablando español que cualquier madrileño, zamorano, salmantino, aragonés... siempre que éste esté callado, claro.

2ª O alumnado galego ten mellor dominio do inglés que a media española.

Desde luego que, como todos sabemos, después del español, el inglés es la lengua predilecta de nuestros púberes, que entre botellón y botellón, leen a Shakespeare (Chéspir, ya saben) en la lengua de la madre que lo parió (al Chéspir).

3ª O alumnado galego remata a secundaria máis capacitado que o doutras comunidades que teñen unha soa lingua.

El problema es que ahora nuestros alumnos tienen también una sola lengua. Y curiosamente no es la que emplean para comunicarse los 550 millones de hispanohablantes.


Pues con todas estas orientaciones sería muy difícil no acertar con las “respuestas correctas”, y premio para el caballero.

Que ustedes sigan bien.

El Anónimo.

Seguir lendo...

Perdidos con la autovía

La realidad siempre tiende a superar a la ficción. Probablemente aquellos que hayáis seguido la serie de televisión “Perdidos”, que antes emitía TVE y ahora Cuatro, habréis pensado que el nivel de misterios, tramas intrincadas y giros en la trama que desgrana su argumento son solamente alcanzables en la cabeza de los guionistas más agudos y retorcidos. Pero no es así, al menos en nuestra Costa da Morte.

Tan difícil como saber cuando Benjamín Linus dice la verdad o miente, o intentar vislumbrar qué demonios es el humo negro o de donde provienen los extraños poderes que emanan de la isla, así es entender el culebrón que desde hace tiempo viene rodeando a la tan prometida y retrasada vía de alta capacidade Carballo-Berdoias. En repetidas ocasiones hemos hablando antes en nuestro blog de los incumplimientos de una infraestructura que figura en los presupuestos y planes de la Xunta desde hace unos 5 años. Es más, va para un año que el entonces presidente de la Xunta Emilio Pérez Touriño consideraba iniciada una obra que ha vivido varias primeras piedras. Sin embargo, hasta la fecha esas son precisamente las únicas piedras que se han movido porque las empresas adjudicatarias aún no han empezado las obras, ni siquiera durante el periodo preelectoral, tan proclive a la proliferación de excavadoras.

El escándalo saltaba al producirse el cambio de gobierno. El nuevo equipo de Feijoo daba a conocer que las concesionarias (Taboada y Ramos, y Ferrovial) no estaban cumpliendo lo adjudicado porque afirmaban tener problemas para lograr la financiación. A esto el PSOE de Viña y, cómo no, Marisol Soneira, aprovechaba para cargar contra los populares acusándolos de paralizar el proyecto y buscar excusas para otorgar la obra a otra empresa. Y hoy los populares contestan citando documentos oficiales según los cuales las empresas concesionarias solicitaron hasta 3 prórrogas y 1 una revisión de las condiciones durante el todavía gobierno socialista, aspectos que habrían sido ocultados hasta pasada la cita electoral.

Nosotros nos quedamos con las dudas que nos asaltan cuando vemos Perdidos y con la sensación de “deja-vu” que asola casi todos los grandes proyectos de nuestra comarca. Dicen los representantes del PP que de todos modos la vía Carballo-Berdoias es una prioridad para su gobierno y que si estas empresas no empiezan los trabajos, se adjudicarán a otra y la autovía será una realidad, y libre de peaje. Estaremos vigilantes.

Otros enlaces en Carballo Dixital sobre el tema:

http://carballodixital.blogspot.com/2008/09/qu-fue-de-la-vac.html
http://carballodixital.blogspot.com/2008/03/detrs-das-vallas-da-visita.html
http://carballodixital.blogspot.com/2007/12/bad-santa.html
http://carballodixital.blogspot.com/2007/10/o-noso-ano.html
http://carballodixital.blogspot.com/2006/12/unha-nai-en-apuros.html
http://carballodixital.blogspot.com/2006/05/atrancos.html

Seguir lendo...

Fiebre del oro en Bergantiños

Los tiempos de crisis traen inusitadas consecuencias. Así, la cadena MacDonalds o empresas de limpieza como Harpic aumentan espectacularmente sus ingresos porque todos salimos menos a cenar, lo hacemos en sitios más baratos, y dedicamos más tiempo a las labores del hogar. Y así también el oro se ha convertido en el único valor totalmente seguro en el que invertir nuestros ahorros. Probablemente de ahí viene la noticia que hoy nos sorprendía en todos los medios de comunicación gallegos: una empresa canadiense abrirá una explotación de oro en Corcoesto.

http://www.laopinioncoruna.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2009061200_10_295071__Economia-canadiense-planea-extaer

http://www.europapress.es/economia/noticia-economia-espana-sera-mayores-productores-oro-europa-2010-145000-onzas-20090611121308.html

En efecto, se trata de la canadiense Kinbauri, que ya hace un año hablaba de una inversión de 40 millones de euros y se marcaba el 2010 como fecha de inicio. En realidad la presencia de oro en Cabana de Bergantiños tampoco era tan nueva. Es bien conocido que ya los romanos habían explotado sus yacimientos y también hace un par de años más que la empresa Río Narcea había realizado prospecciones geológicas, ahora adquiridas por Kinbauri.

Los números del proyecto son ciertamente importantes: 778 hectáreas, una producción de unas 500.000 onzas, y sobre todo, unos 100 empleos a generar. El próximo día 18 se presentará en público el proyecto dentro del “Gold & Silver Meeting” que se celebrará en Madrid. Una noticia que mezcla la alegría de una esperanzadora inversión en una comarca necesitada de iniciativas y de trabajo, con el lógico escepticismo por larga lista de proyectos similares frustrados (recordemos Identity), y con la necesidad de que se vigilen todos los condicionantes ambientales y sociales para impedir impactos no deseados. Si todo va bien, quizá los carballeses y los bergantiñanes nos veamos presa de la fiebre del oro que movía a Lee Marvin y Clint Eastwood en aquella inolvidable “Leyenda de la ciudad sin nombre”.

Enlace: Completísima información en la web de Kinbauri sobre el yacimiento de Corcoesto, incluido powerpoint para descargar.

Seguir lendo...

San Juan para recordar

A los nacidos antes de los 70 del siglo pasado, este programa de las Fiestas de San Juan de 1970 seguramente les traerá recuerdos (¿buenos? ¿malos?).

Y a los demás, al menos nos sorprenderá un poco…, empezando por la portada: dos gaiteros astronautas (la exploración espacial estaba en su apogeo: Nasa, programa Apolo, Luna, etc.). Y siguiendo por las orquestas (todas pertenecían a algún sitio: “Los Trovadores” eran de “La Coruña”, “Los Cunter´s” eran “de Cuntis (Pontevedra)” y “Los Capris” de “El Ferrol del Caudillo”, por ejemplo); y un sorprendente “Día de Galiza” (¡quién lo diría!), momento en el que el programa se transmutaba y pasaba a anunciar los actos en gallego, todos ellos “no Bosco do Añón”; y el último día “Dedicado al forastero”, suponemos que por los tiradores que acudían ese día a la “Gran tirada al Plato” en el Campo de Pedras Brancas (“las mejores escopetas de la región”).

En fin, lo que se llevaba en aquella época. Hay qué ver cuánto nos dice un simple programa de fiestas. ¿Hemos cambiado?

(Gracias a Xosé María Arán por el programa)

Seguir lendo...

Sorpresa!

“A comisión sorprende pola súa capacidade para facer a mellor das festas posible”. Isto ven de dicir o alcalde, e nós non lle imos levar a contraria. Porque a mellor das festas posibles non sabemos se serán, pero sorprender, abofé que nos sorprende cada ano a comisión do San Xoán.

Cun par de días de retraso abordamos o asunto que máis xogo está a dar nas tertulias carballesas estes días, aparte do asceso do Bergan. O pasado sábado facíase público o cartel das festas de San Xoán 2009. Un cartel que en anos anteriores era obxecto de preguntas dende moitos meses antes: “¿e logo quen ven ó San Xoán este ano?” Eran os tempos de Juan Pardo, Amistades Peligrosas, Amaral, OBK, La Unión, Presuntos Implicados, Bisbal e Chenoa, Duncan Dhu, Melendi, Luz Casal… de música para paletos, vamos. Por sorte os tempos teñen cambiado e agora as xentes que xestionan os cartos públicos adicados ás festas xa non apostan por españoladas nin por trapallada desa que escoita o vulgo nos 40 principales, senón que nos educa amosándonos as boas atraccións que o mercado non nos permitía coñecer. Despois de “cimas” musicais coma a Mala Rodríguez, este ano chegamos por fin a unha edición sin ningún nome recoñecible polo gran público. Porque ademais do festival Rockin Praza, teóricamente adicado a grupos de rock alternativo e descoñecidos polo 99,9% dos carballeses (non vaimos traer a Los Suaves, que se nos pode encher a praza de xente e iso pode ser terrible), as atraccións principais serán os granadinos Lori Meyers, música pop que tamén tira a alternativo, e Dios salve a la reina, un grupo argentino que disque toca moi ben as cancións de Queen. E como o aire “indie” das festas de Carballo ten que chegar a todos os niveis, as tradicionais orquestras das verbenas non ían ser menos. As contratadas para este ano serán a Costa Oeste, Trébol, Satélites, Gran Parada, Ciclón, Marbella e TVG. Nin rastro de ningunha das grandes do momento, que tamén poderían ter enchido a nosa praza de xente vulgar e pouco culta, tan desagradable e inapropiada para o San Xoán que queremos.

Porque para iso as festas as pagamos todos os carballeses, e este tipo de festas son as que queremos, ¿ou non?

Seguir lendo...

Balance electoral europeo en Carballo

As eleccións ó parlamento europeo celebradas onte en toda España deixan no noso concello unha confirmación, a das tendencias xa reflexadas nas eleccións autonómicas, que tres meses máis tarde se amplían aínda máis.

Porque se a nivel nacional o comentario máis repetido é que a victoria europea do PP afianza o liderato de Rajoy e cuestiona o goberno de Zapatero, en Carballo as cousas van moito máis lonxe. Tanto é así, que se extrapolaramos os resultados a unhas eleccións municipais, os de Sueiro acadarían o goberno con maioría absoluta.

En efecto, a tendencia amosada nas pasadas eleccións á Xunta confírmase nos resultados de onte:

- O PP chega a 5.055 votos, un 48,23 %, ou o que é o mesmo, case 9 puntos máis que hai 5 anos.
- O PSOE logra 3.677 votos, un 35,09%, baixando 3 puntos.
- O BNG continúa en caída libre, e baixa case 7 puntos: dun 19,63 a un 12,90%, cun total de 1.352 votos.

Claro que estes resultados se producen nunhas eleccións de ámbito moi superior ó municipal, nas que solamente votaron un 41% dos posibles electores, e nas que non existe a presenza de Terra Galega. Por iso, ó igual sucede a nivel nacional, calquera comparación debe tomarse con moita precaución, pero o que semella claro é que o cambio de tendencia detectado o día 1 de marzo non está a facer máis que incrementarse, e que o tándem Evencio-Viña terá que poñerse as pilas se non queren deixarse comer a merenda por un Sueiro que, de seguir nesta progresión, non precisaría de Terra Galega para chegar á alcaldía por si só.

Seguir lendo...

Sube o Bergantiños

As noticias acumúlanse neste inicio de xuño carballés. Na xornada de onte as famosas formigoneiras do ascenso do Deportivo voltaban á carga para apoiar ó Bergantiños (entrada na Wikipedia) no seu asalto á 3ª división. E non foi en balde.

Logo da derrota por 3 a 2 no campo do Barbadás, os de Brizzola precisaban gañar alomenos por un gol para superar a eliminatoria e acadar o tan ansiado retorno á categoría nacional. E foi un solitario gol de Jordi o que fixo estremecer ós preto de 1.500 siareiros que ateigaban o campo das Eiroas, e desatar a tolería colectiva cos claxons que durante toda a tarde atronaron á capital de Bergantiños.

Así pois, logo dunha sufrida tempada “no inferno”, o primeiro clube de fútbol da comarca retorna por fin á categoría que por historia e tamaño de poboación lle corresponde. Noraboa.

Seguir lendo...

Hoxe entréganse os premios do Padroado Fogar de Bergantiños

O acto será ás 20:30 h., no Salón de Plenos do Concello de Carballo, baixo a presidencia do Conselleiro de Cultura, Roberto Varela.Será presentado por Pedro Tasende.

Os premiados este ano son Fina Rey (carballesa do ano), a "Fundación Eduardo Pondal" (Bergantiñán do ano) e Jorge Mira Pérez (galego do ano). Tralo salto, tedes os currículos.



JOSEFINA REY BALDOMIR (Fina Rey), naceu en Carballo, no seno dunha das familias máis coñecidas da Vila, a “Casa Rey”.
Tras cursar o bacharelato na Academia Leus, fixo maxisterio na Coruña. Unha vez rematada a carreira pasou por destinos que a foron marcando ao seu modo, como persoa e como docente.
O primeiro destino foi lonxe da súa casa, San Clemente de Cesar, en Caldas de Reis; tiña na escola 55 nenos de entre 6 e 14 anos. Curiosamente aquí veulle a vocación como mestra, que non a tiña ata ese momento. De Caldas pasou ao corazón de Galicia, Santa Mariña de Pescoso, no concello de Rodeiro. E desde aí xa veu para a Comarca de Bergantiños, dando clases durante un curso na parroquia de Langueirón, en Ponteceso. Desde 1972 a 1980 ensinou na Vila de Pondal, e xusto ao ano seguinte, recala definitivamente no seu Carballo natal, formando parte do equipo educativo do recentemente creado Colexio Bergantiños. Neste centro votou raíces no máis amplo sentido da palabra, xa que sen Fina e outros compañeiros non se concibiría a traxectoria educativa deste colexio exemplar. E ata hoxe, ata a súa xubilación. Foi directora, xefa de estudios, aínda que por riba de todo, unha mestra para os seus alumnos. Débese destacar o seu compromiso de lograr unha formación integral do alumnado compaxinando o ensino regulado coa educación non formal por medio da cultura e o deporte en horario extraescolar; un proxecto educativo no que se involucrou a totalidade da comunidade educativa do Bergantiños.
Pero a contribución de Fina Rey ao desenvolvemento de Carballo non se queda só no mundo educativo, senón que tamén se extende ao ámbito pastoral, social, cultural, e de axuda aos demais. Debe ser que forma parte do seu ser. E sempre procurando facer o menor ruído posible.
Forma parte da Asociación Antidroga Vieiro desde os seus inicios. É a vicepresidenta da Asociación e a responsable de prevención, fundamentalmente na implantación nos centros educativos do programa de habilidades sociais en primaria e secundaria, así como nas escolas de pais.
Desde sempre foi e continúa sendo unha activa colaboradora como voluntaria na intensa actividade que se desenvolve na parroquia de San Xoán Bautista de Carballo.
Na actualidade é a directora do programa “Carballo de Arriba” da Parroquia de Carballo, co que se pretende ofrecer un apoio aos adolescentes de familias desestructuradas e de nivel socioeconómico baixo, co fin de sacar adiante os seus estudios, así como introducir no mundo laboral a mozos sen ningún tipo de titulación académica nin formativa; e preténdese tamén atender a esas familias con ofertas de cursos de xestión e mellora da comunicación nos fogares.
En definitiva, Fina Rey é unha muller que marcou varias xeracións de nenos e mozos da nosa Vila, e que continúa con ganas e folgos para facer un Carballo xusto, solidario, e atractivo para vivir.


“FUNDACIÓN EDUARDO PONDAL”

No ano 1981, un colectivo constituído por representantes de diversas asociacións culturais, centros educativos e o Concello de Ponteceso promoven unha homenaxe ao Bardo Eduardo Pondal.
Con esta iniciativa, no mes de agosto dese ano, desenvolvéronse diversas actividades como conferencias, teatro, actuacións musicais a cargo de Milladoiro e Amancio Prada, un premio literario, e a inauguración dun monolito ideado polo galeguista e xa premiado polo Padroado Fogar de Bergantiños Isaac Díaz Pardo; monolito esculpido polas mans de canteiros de Ponteceso. Asimesmo creouse unha medalla de cerámica modelada en Sargadelos coa lenda “Eduardo Pondal presente na memoria do seu pobo”.
No mes de Maio de 1.992, con motivo do 75 cabodano da morte do poeta, a Asociación Cultural Monte Branco de O Couto, réndelle unha homenaxe coa edición dun vídeo e unha unidade didáctica, e tamén coa colocación dun monolito no adro da Igrexa.
En 1.995 lévase a cabo o primeiro Simposio Pondaliano. Así, ata o ano 2.006 teñen lugar unha ducia de edicións, case sempre no mes de outubro, e na Casa dos Veciños –sede da A.C. Monte Branco-. Estes Simposios reunían a numerosas persoas, maioritariamente procedentes do mundo do ensino, co apoio do Concello de Ponteceso, e da Consellería de Educación. Conferencias, presentacións de material didáctico, presentación de libros, saídas por lugares pondalianos, recitais poéticas... fixeron do Couto un referente da vida cultural do País. Xentes tan insignes como Neira Vilas, Manuel María, Manuel Rivas, Felipe Senén ou Francisco Rodríguez son unha pequena mostra do amplísimo elenco de primeiras figuras das Letras presentes nas distintas edicións do simposio.
No ano 2.000 Monte Branco proponlle ao Concello de Ponteceso a xestión ante o Arcebispado de Santiago de Compostela para a cesión da Rectoral de San Tirso de Cospindo –onde se garda a partida bautismal do poeta- para a súa conversión na sé da Fundación Eduardo Pondal.
Tras diversas xestións, acádase o obxectivo, e en 2.007 lévanse a cabo as obras de acondicionamento da Rectoral, por medio dun Obradoiro de Emprego da Consellería de Traballo, e de empresas privadas, co financiamento da Deputación Provincial, Consellería de Cultura e Concello de Ponteceso.
No mes de decembro dese mesmo ano, celébrase unha semana cultural co gallo do centenario do Himno Galego. Hai conferencias, exposicións, interpretación pública do Himno, etc.
E por fin, o 13 de decembro de 2.008, inaugúrase a sé da Fundación co descubrimento dunha placa na fachada, no que participan representantes da Deputación Provincial, da Consellería de Cultura e do Concello de Ponteceso. O Alcalde dese municipio é o primeiro Presidente da Fundación. Festéxase cunha semana cultural con conferencias, teatro, presentación de libros, obradoiros, mesas redondas,...
Ao mesmo tempo inaugúrase o roteiro pondaliano “Val nativo”. Unha ducia de menhires coa efixie do Bardo sinaliza un roteiro desde a casa natal de Ponteceso ao alto do Monte Branco, co apoio dun políptico en papel.
Así pois, o Bergantiñán do Ano 2.008 é unha entidade formalmente creada hai pouco tempo, pero que é froito dun longo proceso de vontades e ilusións de persoas, entidades e organismos que non quixeron deixar esmorecer, senón manter viva para sempre na memoria a figura do gran poeta Eduardo Pondal.


JORGE MIRA PÉREZ

Jorge Mira Pérez naceu hai 40 anos en Baio, un lugar do que nunca se desvinculou.
Alí cursou a E.X.B. no colexio Labarta Pose. O Bacharelato sería no Instituto Alfredo Brañas de Carballo.
Nesa etapa prendeu nel a vocación da Física, unha carreira que faría na Universidade de Santiago, onde se licenciou e doutorou con Premio Extraordinario.
Foron os seus inicios na investigación, nos eidos do magnetismo e a nanotecnoloxía, nos que é autor de arredor de 80 publicacións científicas en revistas de rango internacional.
Actualmente é profesor Titular de Electromagnetismo na Facultade de Física da Universidade de Santiago de Compostela.
Á marxe da actividade docente e investigadora desenvolve un activo perfil de xestión. Así nos anos 2.006 e 2.007 foi colaborador da Secretaría General de Política Científica y Tecnológica do Ministerio de Educación y Ciencia, e dende 2.006 é o Director do Departamento de Física Aplicada da súa universidade.
Ao longo da súa traxectoria académica e científica –aínda curta pola xuventude de Jorge- xa foi galardoado con numerosos premios e distincións.
Foi finalista do Premio da Real Sociedad Española de Física ao Físico Español Joven en 1.999. En 2001 concedéuselle o Premio da Deputación de Pontevedra, na área de Ciencia e Tecnoloxía; e en 2.002 o Premio da Real Academia Galega de Ciencias.
Non remata aí o seu perfil profesional, que se completa cun activo labor de divulgación científica no mundo da comunicación:
Colaborador científico do programa da 2º cadena de TVE “¡Que Serán?” en 1.999; da Radio Galega dende 2000 ata 2007 e tamén do diario “La Voz de Galicia”. Na TVG, fixo o propio no ano 2.004 no programa “Arrampla con todo” e dende 2006 a 2008 no programa “Ciencia Nosa”, aínda que a moitos dos presentes lles soe da televisión autonómica por ser a imaxe das ciencias no programa “Cifras e Letras”.
Tamén por esta actividade mediática ten acadado un amplo recoñecemento a nivel español: no ano 2.000 obtivo a Mención de Honra do Premio “Física en Acción” da Real Sociedad Española de Física, e no seguinte a Mención de Honra do Premio “Ciutat de les Arts i les Ciencies de Valencia”, sendo escollido nas dúas ocasións para representar a España na Fase Europea da Semana Europea da Ciencia e a Tecnoloxía. No ano 2.005 foi galardoado co Premio “Ciencia en Acción” do Ministerio de Educación y Ciencia e a Fundación Española para la Ciencia y la Tecnología, sendo proposto como candidato aos Premios Descartes da Unión Europea na modalidade de Comunicación da Ciencia.
Este perfil complétao coa coordinación do Programa ConCiencia da Universidade e o Consorcio de Santiago, que é considerada unha das accións de comunicación da ciencia de máis impacto social de Galicia, ao ser desenvolvida nada máis e nada menos que por Premios Nobel, que nunca visitaron Galicia con tanta asiduidade como o están facendo agora. Por certo, se lembran os paseos galegos de Stephen Hawking o outono pasado, tamén son debidos a este programa ConCiencia, que lle concedeu o seu Premio Fonseca de comunicación da ciencia.
Pero o noso Galego do Ano é un home polifacético por antonomasia, e por iso as súas múltiples ocupacións non se reducen só ao ámbito académico e científico, senón que abranguen os máis inimaxinados campos.
Foi membro da Federación Galega de Xadrez, membro e supervisor en Galicia de tests de admisión da asociación Mensa, fundador do Xornal da Facultade de Física da Universidade de Santiago de Compostela... E aínda dispón de tempo para retornar tódalas fins de semana ao seu Baio natal, e participar en distintos movementos asociativos desa vila, onde leva 26 anos como catequista, é directivo da Agrupación Deportiva Su a Agra, foi presidente e directivo da Asociación de Veciños de Baio, e é voceiro e coordinador da “Comisión Labarta Pose para as Letras Galegas” dende a súa fundación en 1999.
Pero sen dúbida o deporte é un dos núcleos da vida do noso homenaxeado, tanto a nivel organizativo como practicante de diversas disciplinas. Participou co seu irmán na fundación dos clubes de xadrez e baloncesto de Baio, do Aberto Vila de Baio de Xadrez (o terceiro máis antigo de Galicia), e da Liga da Costa de baloncesto na segunda metade dos anos 90.
Como deportista, gañou diversas medallas en torneos da Costa da Morte en Taekwondo; é xogador de xadrez con ránking internacional desde 2.002, competindo sete tempadas na Primeira División da Liga Galega de Xadrez, co clube da súa vila; en 1.996 foi Campión Galego de Baile de Deportivo e de Salón; acadou a semifinal no I Trofeo Cidade de Santiago de Esgrima, modalidade espada en 1997; é nadador de categoría máster do Clube Deportivo Universitario de Santiago, con diferentes títulos a nivel universitario e galego; e en atletismo ten obtido diversos pódiums en carreiras pedestres. Incluso se atreve co parapente.

Seguir lendo...

Formación a la carballesa

Se ha convertido en un tema central del debate político local. Luego de que el PP sacara a la luz los elevadísimos datos de paro de nuestro concello (más de 3.000 registrados) y criticara que las obras del Plan FEIL se adjudicaran mayoritariamente a empresas foráneas, el gobierno contraatacaba justificando legalmente sus adjudicaciones y afirmando el éxito de su gestión en la materia. Hoy los populares vuelven a la carga para denunciar el retraso de más de 3 años en la finalización de la Casa dos Oficios, y el escaso interés que los de Evencio y Viña han puesto en aprovechar las oportunidades del centro de formación, para así reeducar a nuestros vecinos parados y mejorar su cualificación para encontrar nuevos empleos.

Claro que quizá el problema que hay aquí no es de la existencia o no de formación, sino la forma en que unos y otros entienden el asunto. Porque justamente hoy nos enteramos en las páginas de la prensa local de que el Concello de Carballo va a colaborar de nuevo con la Universidad coruñesa en la oferta de un curso de verano. Vistas las circunstancias económicas, probablemente muchos pensaríamos que las jornadas se orientarían al asunto que más nos preocupa a todos de un año a esta parte: cómo mantener nuestro empleo o nuestro negocio, o cómo conseguirlo si ya no lo tenemos. Pero no, esto es Carballo, aquí la gestión siempre es excelente, desarrollamos proyectos europeos de vanguardia, y los criterios varían.

Así, los días 15, 16 y 17 de junio, el Pazo da Cultura albergará los cursos “Traballando en Lingua”, con la colaboración de los Servizos de Normalización Lingüística de la Universidade da Coruña y el Concello de Carballo así como la Coordinadora de Traballadores de Normalización Lingüística. Deducimos por tanto, que no es que el gobierno local haya abandonado la formación profesional, sino que ha encontrado definitivamente el sector productivo en el que depositamos nuestras expectativas profesionales de futuro: el pujante y prometedor mundo de la normalización lingüística. Parafraseando aquella famosa pregunta de la Barcelona de los 80: ¿tú estudias o… normalizas?

Seguir lendo...

Aniversario de Brañas

Cúmprense este ano o 150 aniversario do nacemento do carballés máis ilustre. Con tal motivo a biblioteca municipal alberga estes días unha exposición na que se poden ler, e nalgúns casos levar prestados, uns 20 libros escritos ou referidos á obra de don Alfredo Brañas: dende unha edición de “El Regionalismo” que data de 1889, a unha serie de obras publicadas pola Fundación Alfredo Brañas que glosan diferentes aspectos da súa obra.

Pola nosa banda quixemos facer un breve percorrido pola rede para comprobar cal é o nivel de información que existe sobre o escritor, político e pensador nacido no edificio do Mexillón. E tristemente temos que dicir que non é todo o abundante que nos gustaría. Velaquí un resume:

Artigo da wikipedia (bastante breve):
http://es.wikipedia.org/wiki/Alfredo_Bra%C3%B1as

A fundación que leva o seu nome (un pouco parada últimamente):
http://www.fundacionbranas.org/

Outro artigo tamén bastante breve:
http://www.galegos.info/es/alfredo-branas-menendez

A galipedia tampouco lle fai xustiza:
http://gl.wikipedia.org/wiki/Alfredo_Bra%C3%B1as

E polo demais, a maioría de resultados dos buscadores refírense ó instituto Alfredo Brañas, a rúas co seu nome, ou as recentes declaracións do conselleiro de Cultura.

Polo tanto o aniversario de Brañas non está a ter en Internet o eco que merecería. Agardamos que se poida correxir ó longo do que queda de ano.

Seguir lendo...

Pasaba por aquí…

Lugar: entorno de San Caetano. Hora: media mañá. Por unha beirarrúa achégase o tenente de alcalde de Carballo, José Antonio Viña, e mais un ordenanza municipal. Nun pequeno carriño levan o voluminoso documento que compón o Plan Xeral de Urbanismo. De pronto pola mesma beirarrúa, e por pura casualidade, achégase un fotógrafo e/ou xornalista da Voz de los Ricos e Poderosos:

- Home, José Antonio! E logo que fas por Santiago?

- Hola, pois nada, viña aquí entregar unha copia do PXOM. E ti?

- Pois nada, casualmente pasaba por aquí dando un voltiña, a facer un recado na Xunta. Hai que ver que calor vai hoxe, eh? Parece que vamos para o verán.

- Ai pois sí, este tempo vai tolo.

- Oíches? Xa que estamos aquí podo sacarche unha foto para publicala mañá no xornal, e así xa temos cuberto un espazo, qué che parece?

- Ai, pois non o pensara, pero xa que o dis…

Esta é a conversa que, supoñemos, se debiu de producir onte en Santiago de Compostela, a tenor da fotografía que hoxe publica LVDRP na que se ve a Viña empurrando o carriño para acceder ás dependencias da Xunta. Porque do contrario, se o que pasou foi que Viña convocou ós medios de comunicación para que foran a propósito a Santiago a sacarlle unha foto realizando o que é un acto meramente de trámite, estariamos a falar dun autobombo e un compadreo difícilmente asumible. Así que, case que mellor, quedarémonos coa primeira versión, e suporemos que os xornalistas simplemente “pasaban por alí”.

Seguir lendo...

Boquiabiertos

Así nos quedamos después de leer el excelso y profundo a la par que plástico y visual artículo de Pilar García Negro, primer premio del afamado “Concurso de artigos normalizadores” del Concello de Carballo. Podríamos entrar a realizar múltiples reflexiones sobre el mismo, como el pequeño detalle de que comparar a lenguas con personas resulta claramente excesivo y equívoco (cuando son las lenguas herramientas que las personas utilizamos), que la comparación con la escena de Bagaría es de por sí absurda e irreal, que el gallego es en Galicia igual de “inevitábel” que el castellano (y gracias a Dios), y que, sobre todo, premiar desde una administración pública un artículo que con todo descaro busca la confrontación y nunca el entendimiento, es cuando menos censurable. Pero debemos confesar que expresiones tan desbordantes como “silueta moral”, “uso megafónico multiestendido”, “limitadamente funcional... cunha capilaridade reducida”, o “xustiza ecolingüística”, se han ganado nuestro corazón, y no podemos por menos que deleitar a nuestros lectores con tan insigne lección, que nuestro bien querido gobierno local ha tenido a bien premiar y difundir en todos los medios:

Bagaría (1882-1940), o extraordinario debuxante que nos deixou magnífica caricatura de Castelao, é o autor dunha viñeta en que aparecen dúas nenas: unha, no primeiro plano, toda descomposta, a berrar e a carpir; a segunda, nun recanto da escena, apouvigada e maltratada. A voz autorial pregúntalle á primeira: «Como choras tanto, se é ela a ferida?» «–Si, pero como mira para min!», quéixase a impostora. De modo e maneira que o pecado da marxinada é existir, ser testemuña da histeria da falsaria. Sempre me chamou a atención esta estampa, por me suxerir a alegoría perfecta dun episodio significativo da nosa historia lingüística actual. Dáse a circunstancia de que, no binomio de linguas presentes na Galiza, unha delas ocupa, en todos os sentidos, o primeiro plano. É a lingua oficial do Estado, a lingua ubicua, a lingua inevitábel, en definitiva. A outra berra moito menos, porque é, aínda, en gran parte, unha lingua underground, isto é, encaixada nos usos que a sociolingüística denomina primarios, as «palabras que leva o vento», que di o refrán...

A estampa de Bagaría encerra unha profunda lección para a veraz interpretación da cuestión lingüística nos nosos días. Ela debuxa unha silueta moral e procura a fisionomía interior das cousas, tal e como afirmaba o humorista catalán. Do mesmo xeito, a realidade lingüística galega actual non é interpretábel desde as aparencias senón desde os datos obxectivos. Os que máis se fan notar non son as vítimas dunha situación disimétrica entre as dúas linguas, o castelán e o galego. O paradoxo reside en que quen máis e máis alto protesta é quen menos razóns ten para o facer, xa que o suposto elemento agraviado –a lingua oficial do Estado– está sobreprotexido, non só por unha lexislación prescritiva senón por un uso megafónico multiestendido, que determina que esta sexa, na sociedade galega, unha lingua inevitábel. En troca, a lingua galega aínda é limitadamente funcional, cuantitativamente pequena e, sobre todo, cunha capilaridade reducida; isto é, segue a ser unha lingua regulada ou concentrada en usos manifestamente mellorábeis.

Non outra cousa –a mellora manifesta e programada– é o que define a normalización de calquera lingua que o precisar. No noso caso, o galego. Os parámetros de normalidade que caracterizan unha lingua como o español han de alimentar igualmente unha lingua como a galega. Do contrario, estarase a dialectalizar implicitamente o galego, contravindo así todas as definicións científicas, históricas e legais de que é obxecto. Os nosos antepasados, desde o século XIX, embarcáronse nun proxecto de rehabilitación da lingua do país; primeiro, na literatura; progresivamente, en todos os outros dominios públicos. A presenza que ninguén discutiría para o español en Madrid ou para o francés en París resulta desconcertante cuestionala, en proporcións ben máis pequenas, para o galego na Galiza. É aquí, para as galegas e os galegos de hoxe, onde e para quen o galego debe existir, se formos respectuosos coa lóxica e mais coa xustiza ecolingüística. A ensinanza está servida: non quen máis berra, quen máis megafonía ten, está asistido da razón. Será ben preguntármonos polos motivos da nena que figura no segundo plano, ou sexa, polas razóns dos que promoven que ela, na escena, pase ao primeiro plano. A quen nos interesa defender?

Seguir lendo...